Υπάρχει ένα πολύ ωραίο σύμβολο στον διαλογισμό.
Η ζυγαριά.
Αυτήν η εσωτερική ζυγαριά του ανθρώπου που από την μία πλευρά μπαίνουν οι πράξεις του και απο την άλλη οι προθέσεις του.
Απο την μία μπαίνει αυτό που είμαστε και απο την άλλη τα ιδανικά μας και τα υψηλά μας πρότυπα.

Αυτές οι σχέσεις σπάνια ισορροπούν. Ισορροπούν στους μύστες, στους αγίους και στους ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Όλοι οι υπόλοιποι βρισκόμαστε πάνω σε αυτή την ζυγαριά σε μια μόνιμη ταλάντωση πάνω κάτω, που αν κάτι δίνει κίνηση σε όλο αυτό, δεν είναι παρά η λάθος σχέση μας του έξω με του μέσα. Του πάνω με το κάτω. Του ουρανού κ της γης, της καρδιάς κ του μυαλού, του γιν κ του γιανγκ, του αρσενικού με του θηλυκού.

Και ενώ βρισκόμαστε σε αυτήν την προσπάθεια ισορροπίας που δυστυχώς κρατά πολύ, χάνουμε σιγά-σιγά την αίσθηση πως δεν είμαστε σε αρμονία. Κοιτώντας γύρω μας βλέπουμε τόση ένταση και τότε επιλέγουμε αυτήν που θα μας κάνει να ξεχάσουμε την δική μας. Και η ανισορροπία αυτή, συχνά βρίσκει φανατικές ιδέες, σκληρές πεποιθήσεις, βίαια ιδανικά για να κρύψει μέσα εκεί την δική μας ανετοιμότητα να είμαστε ειρηνικοί, αρμονικοι και ισορροπημένοι.
Γιατί αν μπορούσε κάποιος να δει καθαρά, θα έβλεπε πόσες αντιφάσεις έχει η ζωή του. Και πόσες αντιφάσεις έχει κ η δική μας ζωή.
Και έτσι, ενώ κάποιος αγαπά τα ζωάκια, κάποια άλλα τα τρώει.
Αγαπά την χώρα του, αλλά δεν αγαπά την χώρα ενός άλλου ή έστω να τη σέβεται. Αγαπά την πατρίδα του αλλά δεν αγαπά τον πλανήτη που χωρά όλες τις πατρίδες.
Ενώ θέλει να είναι ελεύθερος και πλούσιος, δεν θέλει να ζήσει κάποιος άλλος καλύτερα.
Ενώ δεν θέλει να πάει να δουλέψει, δεν θέλει τους μετανάστες ή τους λαθρομετανάστες να του πάρουν τις δουλειές.
Ενώ δεν γουστάρει τους μαύρους, αγοράζει ματωμένα διαμαντάκια στη γυναικούλα του.
Ενώ αγαπάει τα παιδάκια του, κάποια άλλα χωρίς γονείς δεν τα θέλει στη χώρα του.
Τα θέλει όμως να δουλεύουν σε φάμπρικες για τα φθηνά του παπουτσάκια της ακριβής μάρκας.
Τα θέλει να δουλεύουν σε καράβια σε διεθνή ύδατα για να ψωνίζει απο τις μεγάλες εταιρείες με τα κομψά σχέδια, σε προσιτές τιμές για να μην φτωχύνει και εξαθλιωθεί η ζωή του.
Τα θέλει να δουλεύουν 18 ώρες τη μέρα για να απολαμβάνει ο δυτικός πολιτισμός τις ανέσεις του.

Δεν θέλουμε κανέναν εδώ στην τέλεια χώρα μας, αλλά ότι έχουμε ως αγαθό σε αυτή την χώρα, προέρχεται από την σκλαβιά κάποιων πιο άτυχων απο εμάς. Ας το σκεφτούμε αυτό.
Δεν θέλουμε την αδικία αλλα κλείνουμε τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν σε ανήλικα παιδιά, σε απροστάτευτες γυναίκες μέσα σε στρατόπεδα πολέμου και είναι πια πολλά.
Κλείνουμε τα μάτια στους πολέμους, στα μίση, στον πόνο που έχει εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη και τα ανοίγουμε για να δούμε έναν λάθρο να καθαρίζει τζάμια στα φανάρια. Και τότε αφού καθαρίσει τα τζάμια τον φτύνουμε κοροϊδευτικά.
Δεν θέλουμε να μας κλέβουν, αλλά μας αρέσει να κλέβουμε το αίμα των άλλων.
Μας πειράζει ο κουλουρτζής που δεν κόβει απόδειξη.
Ο ελεύθερος επαγγελματίας που τ' αρπάζει χοντρά.
Ο δημόσιος υπάλληλος που είναι βολεμένος.
Ο συνταξιούχος που πρόλαβε κ την πήρε την συνταξούλα του.
Μας ενοχλεί η σιωπή και όταν έχει φασαρία, πάλι μας ενοχλεί.
Μας ενοχλεί η μοναξιά, μα όταν βρεθούμε με ανθρώπους, μαλώνουμε.
Μας ενοχλούν τελικά τα πάντα.

Και η κριτική όταν δεν έχει να διαλύσει τίποτε άλλο, τότε διαλύει τον ίδιο μας τον εαυτό.
Οδηγεί σε μια απομόνωση που καταφέρνει να σπάσει ακόμη και την ζυγαριά. Κανένα δίκαιο για κανέναν παρά μόνο μια ανείπωτη προσωπική αδικία που βασανίζει αόρατα τους μάταιους αγώνες των περισσότερων ανθρώπων.
Όλων αυτών των εκλεκτών και των ξεχωριστών που τάχα αξίζανε τα καλύτερα και τελικά τους τα έκλεψαν κάποιοι άλλοι. Κάποιοι έγχρωμοι, κάποιοι πρόσφυγες, κάποιοι πιο ψηλοί, πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι, πιο πονηροί, με βύσμα ή με κάλλη.
Και η ζωή τελικά χάθηκε γιατί αντί στη ζυγαριά να ανέβουμε εμείς, ανεβάσαμε στη δική μας άλλους για να τους κρίνουμε σε σχέση με τα δικά μας όνειρα.
Μα έτσι άκρη δεν βγαίνει...
Ας αφήσουμε τον Κόσμο ελεύθερο να αναπνέει.
Εναντίωση σε οτι διχάζει ανθρώπους.
Εναντίωση σε ότι δεν σέβεται την Ζωή.

Ο μόνος τρόπος αλλαγής είναι η πνευματική οδός και εργαλείο της ο διαλογισμός.